Piotr Wojtyczka
Któregoś dnia lipca otrzymałem wiadomość od mego przyjaciela (znanego tu skądinąd, Mateusza Michułki). Oto co w nim napisał: „Czy sądzisz, że istnienie państw narodowych ma sens? Odpisz”. Odpisałem więc:
„Nie dość szczęśliwie postawione pytanie, czy raczej: postawione niedbale. Dotyczy bowiem podstawowej komórki – narodu – bez której państwo istnieć po prostu nie może.
Kasper Nowak
Oglądając programy publicystyczne, szumią w mojej głowie wielopoziomowym echem słowa Adasia Miauczyńskiego z „Dnia Świra”: „Tyle razy przyrzekałem sobie: Nie będę sobie tym wszystkim nerwów szarpał, roztrząsając sprawy tego kraju, na które i tak nie mam wpływu„. Dlatego najchętniej wyłączyłbym TV. Coś mnie jednak przy nim trzyma. Pusta ciekawość. Jakież to jeszcze argumenty są w stanie wymyślić dwie przekrzykujące się strony? Te puste „gadające głowy”? I jak długo potrafią zajmować się kolorem auta, które i tak nigdzie nie pojedzie?
Mateusz Michułka
Przypominam sobie pewne zdanie z „Nowej antologii osobistej”, które brzmiało mniej więcej tak: „Każdemu wybitnemu pisarzowi zdarzy się napisać jedno zdanie grafomańskie i każdemu grafomanowi jedno zdanie wybitne”. Cytuję nie brzmienie, a sens, ten jest zaś taki, że oceny cudzych słów nie można ułatwiać sobie oceną autora tychże, poprzez przypisywanie mu prostego idiotyzmu bądź prostej mądrości. Ludzi trzeba słuchać z jednakową uwagą gdyż każdemu może się zdarzyć, że będzie miał coś do powiedzenia i będzie to warte wysłuchania. Można wyłożyć tę myśl szerzej: natura rzeczy niczego nie przesądza, kłamca może dać początek prawdzie, a człowiek podły słusznej sprawie. Słowem, nigdy nic nie wiadomo. Pożytek z nauk Borgesa jest jednak nieczęsty, a radość z nich niewielka gdyż w istocie jest tak, że mądrzy mówią mądrze, głupi głupio, kłamcy kłamią itd.
Stefan Zimny
Dnia 11 listopada w Warszawie odbył się Marsz Niepodległości, skupiający środowiska konserwatywne i narodowe. Jego organizatorami już od wielu lat są: Młodzież Wszechpolska, odwołująca się do tradycji przedwojennej Narodowej Demokracji, oraz Obóz Narodowo-Radykalny, który swoje początki również wywodzi z okresu II RP. Nie da się ukryć, że Marsz stał się miejscem, w którym dziesiątki tysięcy Polaków, w różnym wieku i z różnych grup społecznych, mogą wspólnie zamanifestować swoje patriotyczne uczucia. I to właśnie zdaje się być jego największą siłą. Pomimo tego, iż media głównego nurtu starają się skupić w swoich relacjach głównie na zamieszkach, które były krótkim epizodem podczas tego uduchowionego pochodu, nie może to zaburzyć głównej idei i celu, jaki przyświecał – moim zdaniem – każdemu uczestnikowi biorącemu w nim udział. Czytaj dalej
Piotr Wojtyczka
Pamiętając o miejscu przeznaczenia rozmyślań, które w nadziei mojej za chwilę zostaną przelane na papier, zrobię co w mojej mocy, aby dać im wyraz jak najbardziej skrótowy i jasny. Szanując czas czytelnika lakonicznie wyjaśnię, co następuje: 1. Jakie zjawiska w sztuce nazywane są awangardowymi, i czym w ogóle Awangarda jest? 2. Jakie miejsce zajęła Awangarda w sztuce XX wieku? 3. Co dziś jest naprawdę awangardowe?, 4. Dlaczego Awangarda zachodzi?
Miłosz Węgrzyn
W kwietniu bieżącego roku zapytałem ministra sprawiedliwości Jarosława Gowina na spotkaniu w sprawie deregulacji zawodów, czy zdaje sobie sprawę z tego, że proponowane przez niego zmiany nie przysłużą się w wystarczającym stopniu zwiększeniu wolności gospodarczej, ze względu na tworzone przez rząd Donalda Tuska szkodliwe regulacje w innych obszarach ludzkiej aktywności. Jako przykład podałem uchwaloną w lipcu 2011 roku nowelizację ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, likwidującą de facto od lipca 2013 roku wolnorynkową konkurencję w branży zajmującej się wywozem śmieci. Liczyłem, że jeden z nielicznych konserwatywnych liberałów we władzach Platformy Obywatelskiej w jakiś sposób skrytykuje takiego rodzaju zmianę prawa. Niestety, minister Gowin w żaden sposób nie odniósł się do istoty mojego pytania, postanawiając dalej koncentrować się na zachwalaniu swojego pakietu deregulacyjnego, którego forsowanie – spoglądając na kartkę z kalendarza – idzie mu dosyć opornie, głównie z powodu obstrukcyjnych działań ze strony urzędników, koalicyjnego PSL-u, jak również najprzeróżniejszych grup interesu.
Blogosfera pełna jest najrozmaitszych wpisów – od kompletnej grafomanii po prawdziwe perełki, przed którymi chylą czoła znakomici mistrzowie pióra. Jak na tym tle będzie wyróżniał się blog założony przez nas? Z pewnością wyrazistością poglądów, zgodnych z wartościami przyświecającymi naszej Fundacji. Może nie będziemy ostrzy jak brzytwa, niczym Józef Oleksy albo portal „Weszło!”, ale nie będziemy też prezentować neutralności światopoglądowej i nadmiernego pluralizmu, jak czyni to portal NaTemat.pl i jego założyciel Tomasz Lis. Zamierzamy odważnie wyrażać to, co myślimy o otaczającym nas świecie.
Na łamach naszego bloga swoje teksty publikować będą nie tylko osoby należące do Fundacji Sapere Aude, ale również członkowie organizacji blisko z nami współpracującymi. Liczymy także na interesujące wpisy gościnne. Tematyka zaś przez nas poruszana będzie wieloraka – z pewnością nie poprzestaniemy na polityce czy kulturze.
Liczymy także na inspirującą polemikę w komentarzach pod każdym kolejnym wpisem, którą chętnie z Wami podejmiemy, Drodzy Czytelnicy. Zapraszamy do lektury!
Działanie sfinansowane ze środków Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030
© 2024 Sapere Aude. Polityka Prywatności